اشعار

دست در عـالـم ایـجـاد تو داری زینب            خبر از مبداء و میعاد، تو داری زینب

کـلـماتی که خـداونـد به قـرآن فـرمـود            آن معـانی همه را یاد، تو داری زینب

گمان کن که با کعبه همسایه‌ای            پی حـفـظ چـنـدین هـزار آیـه‌ای

و حـتی اگر غـرق سـرمـایه‌ای            بدان بی‌علی پست و بی‌مـایه‌ای

تو کیستی؟ که عقل مجنون توست            عشق به تو عاشق و مدیون توست

تـویـی جـگــرگــوشــهٔ آل کــســا            به درک تـو عـقـلِ رسـا، نـارسـا

باز چشمم به دری مانده ز خواب افتاده            دلم از فرط جنون در تب و تاب افتاده
کـاسـه در بـرکـۀ مـواج شـراب افـتاده            کـار من بـاز به یک بـادۀ نـاب افـتـاده

در لقـب، پیـشـتر از زینت مـولا بودن            مفـتخـر بود به صدیـقـۀ صغـری بودن

چون نبی، چله گرفته‌ست علی هم به نظر            تـا قـدم رنـجـه کـنـد اُمِّ ابـیـهــای دگــر

بسکه بر «ألله» با قدرت توکل می‌کند            پیش پایش کوه احساس تزلـزل می‌کند

مـاه کـنـج چادرش آرام می‌گـیـرد پـناه            بر لبش لبخندی از دلدادگی گل می‌کند

سحر است و دمیده دولت عشق            نوبتی باشد است نوبت عشق

کـوه می‌لـرزد از اُبُهَت عشق            می‌نویسم به نام حضرت عشق

امشب از عرشِ خدا بانگِ سعادت آمد            نـورِ چـشـمانِ عـلی، کـوهِ صلابت آمد

زینبِ حـضرتِ زهـراست بدانـید فقـط            جهـتِ بنـدگی و صـبـر و رشـادت آمد

ای روشـنی دیـده حـیـدر خـوش آمدی            آئـیـنــۀ نـجـابت مـادر خــوش آمــدی

ای آن کسی که شـهـرت نـام بـلـنـد تو            از عرش رفته است فراتر؛ خوش آمدی

ای ز دیدار رخت جان پـیـمبـر روشن            دیـدۀ حـق‌نـگـر سـاقـی کـوثــر روشن

در سراپردۀ عصمت که ملک راه نداشت            از جـمـالت دل صـدّیـقـۀ اطهر روشن

خجسته باد قدوم تو، ای که بدر تمامی            فـروغ دیـدهٔ ما، مـهـر جـاودانـهٔ شامی

شکفتی ای گل صبر و شکیب دامن زهرا            تو زینبی و چو نام تو نیست نادره نامی

شبی كه مطلع مهر از، طلوع زینب بود            فـروغ روز نشـسته، به دامن شب بود

هـزار رود نـواگـر ز كـوثـر و تـسنـیم            روان به خانهٔ زهرا، به بوی زینب بود

با ورودت خانۀ سـاقی چه زیباتر شده            چـشـم‌های پنـج‌تـن انـگـار بیـنـاتر شده
کیستی ای بهـترین آئـینه‌دار معـرفت؟            با طلوعت هر دلی شیدا و شیداتر شده

ای آرزوی عـشـق، تـمـنـا کـنـم تـو را           در شـاه بیت عـاطـفـه انـشـا کـنم تو را

پـرسـند اگر تـجـلی حُـسن تو را ز من           بـا آفـتــاب و آیـنـه مـعـنــا کـنـم تـو را

اشکیم و می‌چکـیم به پـای شما فقط            تـقـدیـم مـی‌شـویـم برای شـمـا فـقـط
قـلـب تـمـام مـا شـده جـای شما فقط            اصل است تا همیشه رضای شما فقط

وقتی شراب ناب در میخانه‌ها جور است           پس میـکـده تنها پناهِ عبد مخـمور است
ساقی عـلـی و ساغـر میخانه کـوثر شد           هر کس که مهمان شد سر این سفره، منصور است

در شبِ میلاد می‌گویم که غوغا زینب است           آمده نوری که می‌گویند او را زینب است
صبر را آنکس که داده خوب معنا زینب است           نُه فلک در زیرِ پایش هست و اعلا زینب است

کـنار زد چـو سـپـیـده سـیـاهی شب را            گرفت مهرِدل افـروزِمهـر، کـوکب را
نوشت دست قضا، حُسن حُسن مطلب را            به روی دست ملائک چو دید زینب را

امـشـبم شـورعجـیـبی در سـر است            شور و مستی در سرم سرتاسر است
جشن میلاد است و می در ساغر است            حـالِ من انـگـار حـالی دیگـر است

گـوش کن از دل افـلاک خـبـر می‌آیـد            به سرِ اهـل زمـیـن دُرّ و گـهـر می‌آید

چه خبر هـست؟ فـرشته چـقـدر می‌آید            سوره صـبـر در آغـوش سـحـر می‌آید